Waosan: Kisah Para Rasul 8:1b-8 | Pujian: KPJ. 262
Nats: “Wong-wong kang buyar mau padha ndlajahi ing satanah kabeh karo ngabarake Injil.” (ayat 4)
Ing sawijining sore, Cak No ngubengi desa nganggo sepedha onthele. “Olahraga lan nyambi cuci mata” jarene. Nalika iku, kahanan desa lagi asri-asrine, opomaneh kahanane sawah kang lagi wae ditanduri, katon seger lan kebak pengarep-arep. Kesengsem ing pemandangan kang sarwa seger mau, Cak No mandheg lan namatake pari kang katata ngebaki galengan. “Lha, iki nyang opo pari iki kok nandure kudu ditata pisah-pisah, ora ngumpul wae?” Cak No mbatin. Dumadakan gerimis nyeblok saka langit, Cak No enggal-enggal nyengklak sepedhae lan bali.
Pitakenanipun Cak No menika ugi sami kados pitakenan bab lelampahan pasamuwan wiwitan kang nampi panganiaya, “Kok kudu ngalami prastawa kang nggegirisi lan buyar?” Saulus miwiti numpes lan nganiaya pasamuwan kang sampun sakeca mapan ing Yerusalem.Panganiaya-panganiaya meksa pasamuwan sumebar nebihi Yerusalem lan mlajeng ngudi kaslametan diri. Nanging tumindakipun Saulus ingkang ngudi numpes pasamuwan pandherekipun Gusti Yesus malah ndadosaken winih pawarta kabingahan sumebar. Kados winih ingkang kabur kanginan. Salah satunggaling winih kang sukses dados pawarta ing tanah Samaria kanthi sedaya pratanda lan mukjijat inggih menika Filipus. Prekawis menika dados kabingahan ing kutha Samaria. Kabingahan kang tansaya ngumandang martosaken bab wungupun Sang Kristus ngantos dumugi ing tanah Jawi.
Winih ingkang sumebar, saged tuwuh, ngrembaka lan nuwuhaken pari ingkang sae. Pasamuwan Kristen ugi mekaten. Kedah sumebar ing saindenging jagad, supados saged dados sarana tuwuh lan ngrembakanipun wohing pakaryanipun Gusti ing jagad. Kalebet sumebar ing pasamuwan-pasamuan GKJW. Menika ateges, bilih Gusti ugi kersa makarya ing gesang kita sami. Sumangga kita nuladhani lelampahan pasamuwan wiwitan kanthi tetep ngabaraken Injil sinaosa kedah nandhang kasangsaran lan panganiaya. Amin. [jarwi]
“Winih kang sumebar bakal tukul kanthi ngrembaka lan ngetokake uwoh.”
