Waosan : Matius 18 : 10 – 14 | Pamuji : KPK 86
Nats: “Dene rawuhe Putraning Manungsa iku prelu nylametake kang ketriwal.”[ayat 11]
“Waduh….ilang nyang ngendi iki? Digoleki wiwit mau kok ora ketemu-ketemu ta ya…,” aturipun ibu nalika cathetan resepipun kesingsal, kamangka ibu badhe masak masakan ingkang spesial. Sawetawis dangu anggenipun ibu madosi, cathetan kalawau lajeng kepanggih. Aturipun ibu: “Walah….senenge atiku, saiki wis ketemu, dak goleki nganti mumet, jebule ana kene…”
Kedadosan kalawau mbokmenawi asring kita alami. Kita asring kecalan cathetan, pulpen, buku, lsp. Umumipun karana kita kesupen wonten pundi barang-barang kalawau kita salap. Nanging ing waosan kita, menda ingkang ical punika boten amargi pangenipun nglirwakaken kuwajibanipun, ananging krana mendanipun ingkang ucul, mila lajeng ical.
Minangka umat kagunganipun Gusti Allah, kita asring mbalela, asring ucul, mboten purun dipun atur karana rumaos sampun saged milih dalan kita piyambak. Ananging ingkang kathah, kita malah kesasar lan dhawah wonten ing pacoben. Sanajan dhawah, kita asring taksih rumaos saged uwal saking masalah kita kanthi kekiyatan kita piyambak. Kasunyatanipun kekiyatan kita punika dangu-dangu sangsaya suda, wusananipun tenaga kita sampun telas. Kados pundi kita badhe nulungi diri kita piyambak dene kita sampun boten saged punapa-punapa malih.
Gusti Yesus badhe rumaos sedhih menawi kita –mendanipun– ucul lan wusananipun ical lan kesasar. Gusti tamtu badhe madosi wonten pundi kita, menda ingkang nakal punika. Nalika sampun kepanggih, Gusti Yesus ngraosaken kabingahan ingkang ageng. Nanging pitakenanipun: “Punapa kita purun dipun tulungi lan wangsul dhateng Gusti Yesus?”
Kathah tiyang ingkang sadhar bilih piyambakipun sampun mblasar. Nanging sanajan mekaten tansah semaya nalika Gusti Yesus nimbali piyambakipun. Inggih Gusti Yesus punika Pangen ingkang wanuh dhateng menda-mendanipun, mila nalika kita kesasar Gusti badhe nimbali kita. Kados pundi? Nalika dipun timbali, panjenengan kersa wangsul dhateng Gusti Yesus??? [DK]
“Pangen Sejati wanuh marang menda-mendane.”
