Waosan: Yeremia 10 : 17 – 25 | Pamuji: KPJ. 378
Nats: “Dhuh Sang Yehuwah, kawula mugi Paduka perdi, nanging ing samajadipun, sampun klayan bebendu Paduka, supados kawula sampun ngantos Paduka sirnakaken!” (Ayat 24)
Mentalitas korban inggih punika: pemanggih bilih piyambakipun punika korban ingkang kedah dipun welasi. Ciri-ciripun wonten gangsal, inggih punika: rumaos dados tiyang ingkang paling sangsara, remen melasi dhiripun piyambak, rumaos mboten wonten ingkang peduli, remen miji negatif tumrap sedaya ingkang lumapah ing gesangipun, lan remen sambat. Mentalitas korban punika dadosaken tiyang mboten purun sinau lan mawas dhiri. Piyambakipun dados pribadi ingkang kirang semangat anggenipun ngadepi pigesangan. Tamtunipun mentalitas korban punika, prekawis ingkang mboten pas tumrap tiyang pitados ing Gusti, ingkang kedahipun nggadhah pangajeng-ajeng awit panganthinipun Gusti.
Bilih dipun waos saklebatan, Yeremia kados tiyang ingkang nggadhahi mentalitas korban. Ing salebeting waosan, prasasat isinipun Yeremia namung sambat lan nyalahaken tiyang sanes. Piyambakipun rumaos paling sangsara awit sesakit ingkang dipun sandang, kemahipun risak, lan dipun tilar para putranipun. Nanging, bilih kita maos kanthi tliti, kita saged mangertosi bilih Yeremia purun dipun perdi dening Gusti lan purun nampi ganjaran sinaosa nyuwun kaenthenganken. Awit Yeremia saestu rumaos bilih piyambakipun mboten tahan ngandepi bebendu saking Gusti ingkang nyata. Punika nedhahaken bilih Yeremia nglampahi pigesangan ing pangrehipun Gusti ingkang kebak pangajeng-ajeng.
Pigesangan manungsa pancen ringkih, gampang sanget sambat lan rumaos bilih gesangipun ingkang paling rekasa. Nalika taksih bocah, dolananipun risak utawi ical: sambat. Enom-nomanipun putus cinta: sambat. Usahanipun bangkrut lan kapusan: sambat. Urip tebih saking anak bojo lan brayatipun bubrah: sambat. Nalika sepuh ngraosaken badan lungkrah lan penyakiten sambat mboten kantenan. Sedaya dipun anggep sarwa abot lan dipun wangsuli kanthi pasambat. Mboten wonten ingkang nglarang tiyang sambat, nanging sampun ngantos pasambat kita, ndadosaken curesing pangajeng-ajeng kita. Kita kedhah enget bilih kita sanes korban. Kita taksih nggadhah pangajeng-ajeng ing Gusti ingkang mranata sae pigesangan kita. Mangga kita sinau saking Yeremia, kita sageda nampi karsanipun Gusti ingkang gesang kita sinaosa karaosaken awrat. Awit prekawis punika saged dados cara anggenipun Gusti merdi pigesangan kita. Mugi tentrem rahayu saking Gusti tansah nyarengi kita ngadepi sedaya awrating gesang. Amin. [Jarwi].
“Oleh sambat, ning aja akeh-akeh nganti nutupi karsane Gusti tumrap sira.”
